Zàijiàn, xièxiè nǐ de yīqiè

Chengdu, wat heb ik toch van deze stad genoten. Eerlijk waar een must visit in je leven! En dan niet alleen maar voor de immens schattige panda’s die er in overvloed zijn, maar ook om het stadsleven en de Sichuaanse keuken te bewonderen. En dit bewonderen heb ik zeker gedaan. Het hostel bood namelijk kookcursussen voor de Sichuaanse keuken aan bij één van de beste kookscholen in Chengdu. Nou had ik mij gedurende de afgelopen maanden al voorgenomen om een kookles te nemen, alleen was het er gewoon nooit van gekomen. Dus toen deze kans zich aanbood, en het ook nog eens gecombineerd kon worden met een bezoek aan de panda’s, kon ik het natuurlijk niet weerstaan. Je moet je trouwens ook even bedenken dat ik al sinds eind februari gaan pan meer had aangeraakt aangezien we niet echt een keuken op de campus hadden (en naar de kantine gaan goedkoper was dan zelf koken), dus ik was helemaal in mijn nopjes. Één van de eerste dingen die ik waarschijnlijk ga doen als ik terug ben is een cake bakken, man man man wat heb ik daar zin in (om te vreten en te bakken). Maar even terug ter zake; chef Anna is herboren en de kookcursus was geweldig. Ik heb er mapo tofu, dumplings, en wat andere gerechten waarvan ik alleen de ingrediënten kan benoemen (geen eens allemaal hoor) leren maken. Helaas was het vuur aansteken nogal lastig aangezien het zo’n grote vlam was - met een veels te lastige knop - en ik geen eens een normale kleine aansteker durf te gebruiken. Maar het was een geweldige ervaring en ook nog eens super lekker!

Verder is je bezoek aan Chengdu natuurlijk niet compleet zonder een bezoek aan de panda’s. Nou bestaat er een optie waarbij je op de foto kan met de panda zelf en ze zelfs even mag aanraken. Je kan dit alleen doen als je je als vrijwilliger beschikbaar stelt en dus de hele dag het verblijf van de panda’s schoon gaat maken. Maar dit is nog niet het ergste, neee zo’n dagje zou je ongeveer 2800 kuai kosten. Omgerekend meer dan 370 euro!!!!! Ha, ben niet gek. Helaas heel veel anderen wel. Gelukkig kan je er ook nog voor kiezen om 1 van de vele pandaparken in de omgeving te bezoeken. Zelf ben ik naar één van de grootste parken gegaan, waar ik ongeveer 16 hele schattige pasgeboren panda’s heb mogen bewonderen. Overigens kan dit maar voor een paar seconden, aangezien er mensen in je oor staan te tetteren dat je door moet lopen. Dit omdat er anders veel te grote ontstoppingen ontstaan in het immens grote park met minstens 10.000 bezoekers per dag. Al deze mensen komen trouwens net zoals ik in de vroege ochtend naar het park aangezien dan de voedertijd is; het enige moment waarop de panda’s niet te lui zijn en je ze dus nog een beetje ziet bewegen. Gelukkig waren we vroeg genoeg vertrokken en hadden we genoeg personal space en vrije bewegingsruimte. Die panda’s konden trouwens ook wel bewegen. Ik heb nooit geweten dat ze goed waren in klimmen en hoog in bomen hun rust konden pakken. Vraag mij echt af waar ze die spierkracht vandaan halen terwijl ze zo lui zijn en niet veel doen. Verder breekt er ook vaak genoeg een tak af terwijl de panda erop aan het uitrusten is. Blijkbaar vallen ze dan als een soort stuiterbal naar beneden en is er helemaal niks aan de hand. Behalve dan dat ze dikker zijn geworden en een stevigere tak moeten gaan zoeken..

Na dit vroege geluksmomentje slenterde ik nog wat door de stad met een local en 2 Britten. Één brit wilde maar al te graag de echte lokale gerechten eten, en toen mocht natuurlijk het hoofd van een konijn eten niet overgeslagen worden. Nou daar zat ik dan; in een restaurant gespecialiseerd in konijnen(voer) kijkend naar hoe Winter en Jake dat hoofd (inclusief ogen) zaten op te peuzelen en zaten te genieten. Blijkbaar smaakte de tong het lekkerst en waren de hersenen ook nog eens veel lekkerder dan gedacht. Zelf heb ik geen idee, want het ging mij iets te ver om dat helemaal te eten terwijl je gewoon nog die hele kop moest ontleden. Wel heb ik na enig aandringen een hapje van de wang genomen, wat eigenlijk gewoon als een normaal stuk vlees smaakte. Sorry dierenactivisten, ik heb wat konijn geproefd. Hierna moesten we zoals het een echte Chinees zich betaamd natuurlijk naar een theehuis om even lekker te ontspannen. We kwamen aan in een authentiek theehuis wat alles behalve toeristisch was. Je zag alleen maar ouderen die maar al te graag gespreken met je wilden voeren. Wel in het Chinees, dat natuurlijk wel. Overigens kwamen sommige van hen helemaal vanuit de andere kant van de stad om in dit specifieke theehuis van hun oude dag te genieten. Geweldig om te zien en de sfeer te proeven. En ze hadden natuurlijk ook heerlijke thee.

Hierna brak het noodlot aan: mijn mobiel viel voor de zoveelste keer op de grond, maar dit keer was het menens. De camera kon niet meer focussen. Na een dag van alles geprobeerd te hebben, kwam ik een artikel online tegen die beschreef hoe zij hetzelfde probleem als ik heb oploste: door het op de voorkant te laten vallen. Nou geloofde ik dit natuurlijk eerst niet, totdat ik alle reacties zag. Hmm toch maar even proberen dacht ik. En wat blijkt? Het werkt gewoon! Wel moet ik mijn mobiel nu dagelijks vrij hard op de voorkant laten vallen om de camera weer te kunnen gebruiken, maar ik kan tenminste weer mooie plaatjes schieten.

In Leshan kon ik dit meteen al uitproberen. Ik was hier naar toe gereisd met de trein vanuit Chengdu om de grootste Buddha ter wereld (volgens de Chinezen) te bewonderen. Indrukwekkend was het zeker, en het water eromheen ook. Door de overstromingen stond het water namelijk nogal hoog en kon je goed zien hoe het stukken land in de omgeving had opgeslokt. Stiekem vond ik dit water af en toe wat interessanter dan de Buddha, aangezien het meer dan een uur duurde voordat ik voorbij de slome stroom aan Chinezen voor mij was. Ik zag dus een uur lang alleen maar Chinezen die bang waren om naar beneden te lopen/vallen en dus bijzonder traag waren. Gelukkig kon ik ze op een gegeven moment lozen en wel van de omgeving genieten.

De volgende dag stapte ik eventjes op de trein naar Guilin. Nouja eventjes was het eigenlijk niet aangezien de treinreis meer dan 7,5uur op mijn luie reet in een high speed trein betekende. Gelukkig had ik mij voorbereid en was de vreetzak (ik sleep inmiddels met 3 tassen omdat er altijd 1 voor al mijn eten bij zit) weer goed gevuld. Helaas zat er wel een man voor mij die iets te veel hield van rochels spuwen. Heerlijk als je in een trein zit en continu die geluiden hoort. Gelukkig maakt het uitzicht veel goed en kon ik ook nog wat uurtjes slaap pakken. Eenmaal in Guilin aangekomen heb ik echt de tijd van mijn leven gehad. Man man man, wat is de natuur daar mooi. Zo veel karstgebergten, en ik heb EIN-DE-LIJK een goede zonsondergang gezien! En dat ook nog eens zonder al te veel ramptoeristen die vreselijk veel lawaai maken. Eigenlijk waren er maar 4 anderen ook het uitzicht aan het bewonderen vanaf dezelfde berg, én er was zelfs een fluitist die echt de meest perfecte muziek maakte voor tijdens de zonsondergang. Optimaal genieten in het kwadraat. Gelukkig heb ik daar ook een persoonlijke fotograaf ontmoet, a.k.a een Chinees die mij wel zag zitten (en hier kwam ik natuurlijk weer eens veel te laat achter). Wat volgde was een goede fotoshoot, lekker drankje, en eenmaal terug in het hostel (hij sliep in hetzelfde geweldige/comfortabele hostel) een uitnodiging om maar eens lekker al dat zweet eraf te wassen onder de douche. Uhmmm die had ik niet zien aankomen. Denk je ook vooral even in dat ie wel wat ouder was; hoe oud precies is onbekend, maar zeker 50 aangezien ie het vele lopen niet zo goed vol kon houden. Tja, probeer daar maar eens even soepel onderuit te komen. Vooral nadat je hem zojuist je reisschema hebt verteld en hij de dagen erna hetzelfde ging doen (en je had geïnsinueerd dat jullie wel weer in de volgende stad iets samen konden gaan ondernemen). Ja, ik had mijzelf weer eens in een geweldige positie gemanoeuvreerd. Gelukkig is het allemaal goed gekomen na heel wat nerveus gelach en een gezicht dat boekdelen sprak.

Verder ben ik ook naar de rijstvelden bij Dazhai geweest met een georganiseerde tour van het hostel. Meestal zit je dan wel met wat Engelstaligen in de groep, en meestal zijn er dan ook wel wat jongeren. Helaas is dat alleen maar meestal en had ik alles behalve geluk. Niemand sprak Engels, niemand jonger dan 40 jaar, en de chauffeur sprak ook geen Engels. Heerlijk als je wil weten wanneer we eindelijk kunnen oprotten uit een toeristisch dorpje aangezien je een toer naar de rijstvelden had geboekt – niet naar souvenirshops. Ook heerlijk als je niet weet hoe laat je terug moet zijn en hij alles behalve willend is om je te helpen met behulp van een vertaalapp. Het leven was dus eventjes kut op dat moment, vooral toen ik eindelijk bij de rijstvelden was aangekomen en het hevig begon te regenen zoals het alleen in de tropen doet. Het leven. Gelukkig had ik maar liefst 5min een paar foto’s kunnen maken zonder regen. Kortom het is daar best prachtig maar je moet gewoon in goed gezelschap zijn en hopen op goed weer. Overigens was de hoosbui nogal lokaal en had het aan de voet van de berg helemaal niet geregend: top!

Hierna begon ik aan mijn reis naar Yangshuo; het paradijs van China als het gaat om natuur en relaxen. De karstgebergten daar zijn ongekend mooi, en het vervoer per bamboo raft over de Li rivier was spectaculair. Zo veel mooie uitzichten. Helaas wilde mijn camera niet echt goed focussen gedurende de 2 dagen in Yangshuo, dus de foto’s zijn wat minder. Des te meer redenen om het lekker met je eigen ogen te gaan bekijken. Oke maar ik nam dus de bamboo raft tussen Yangdi en Xingping: het gedeelte van de Li rivier die het meest scenisch is. Zie je mij daar al zitten op het water lekker met de beentjes in de zon op een boot die gelukkig veel slomer ging dan die van anderen? Mooi, want het was geweldig. Ook heb ik in Yangshuo met een Israelisch meisje (waarvan ik de naam na 1 uur niet meer wist, maar het te gênant vond om het nog een 4e keer te vragen) de hele dag gefietst rondom de Yulong river. Het was weer fantastisch en eigenlijk wilden we vanaf het moment dat we het water zagen er al meteen inspringen. Maar dat mocht niet van mijzelf want dan zou ik er nooit meer uitkomen. Ik had namelijk in al die maanden China nog nooit de mogelijkheid gehad om in natuurwater te zwemmen aangezien alles te veel verontreinigd is, behalve hier! Maar aan het einde van de dag zagen we de ultieme gelegenheid; een locatie aan de rivier met trappetjes en zelfs een ijskraam. Op een gegeven moment heb ik hier zelfs de eerste Nederlander ontmoet waarmee ik een goed normaal gesprek kon voeren na maanden!! Hier had ik echt naar uitgekeken.

Helaas was er ook een glurende Chinees die het maar al te leuk vond om Westerse meiden in bikini te zien. Die avond zou ik eigenlijk weer terug gaan naar Guilin van waaruit ik naar Zhangjiajie zou reizen. Alleen was het inmiddels zo gezellig geworden met allemaal mensen in het hostel dat ik besloot nog meer een extra nachtje te blijven. We hebben toen heerlijk de rest van de avond kaartspelletjes en cards against humanity gespeeld.

En toen was het tijd om mij klaar te maken voor de reis naar Zhangjiajie. Bij velen zal deze plek wel wat bekender in de oren klinken als ik je vertel dat dit de Avatar mountains zijn. De reis er naar toe was wat ingewikkelder dan alle andere omdat ik moest overstappen op een andere trein op een ander station ietsjes buiten Liuzhou. Gelukkig ging dit allemaal nogal soepel, eigenlijk iets te soepel. Ik had namelijk nogal een grote overstaptijd ingebouwd van 5uur zodat ik de trein echt niet zo missen. Helaas was het veeeel makkelijker dan gedacht om Liujiang te bereiken, en dus zat ik daar al 4uur voordat de nachttrein zou vertrekken. Normaal zou ik mij dan wel kunnen vermaken in één van de vele winkels, helaas had dit station geen winkels, geen fatsoenlijke stoelen, en dus ook geen avondeten. Wel was het station nog gesloten en waren er 20 zitplekken buiten voor de deur waarop iedereen em keihard zat te chillen. Tja ik moest dat dan ook maar gaan doen terwijl de batterij van mijn telefoon bijna leeg was en ik geen boek had om te lezen (ja ik en lezen, I know, hele rare combinatie). Na mij dus een paar uur verveeld te hebben stapte ik de nachttrein in. En wat ik toen hoorde klonk als muziek in de oren; een paar hele gezellige Nijmegenaren die naast mij sliepen. Werd ik eindelijk eens een keertje niet lastig gevallen door de Chinezen! Ook waren ze echt super aardig en heb ik de opvolgende dag in Zhangjiajie heerlijk met ze opgetrokken. Een hele dag Nederlands praten was wel weer even verfrissend. Ook verbleven ze overigens in hetzelfde hostel als ik in Wulingyuan; het dorp om het nationaal park in te gaan met daardoor een overvloed aan hostels. Het was dan ook heel toevallig en meer dan gezellig dat ik nog wat langer met ze door kon brengen. Toen ik op een gegeven moment gedag moest zeggen was dat dan ook echt wel even een verdrietig momentje (gewoon omdat ik eindelijk weer eens mijn NL woordgrappen kon maken en zij er zelfs om lachten; goals.). Overigens was meer dan 50% in het hostel Nederlands en als je je in het nationaal park bevond was 9 op de 10 toeristen een Nederlander. Heel vreemd om te zien aangezien ze nergens anders in China te vinden waren. Op een gegeven moment kon je Wulingyuan dan ook gewoon beter Dutch village noemen. De omgeving was echt prachtig, alleen heb ik helaas niet the sea of clouds kunnen zien aangezien het daarvoor gewoon te warm was. Het was namelijk 37graden, en ja in dat weer heb ik vele meters gehiked naar de top van de berg (één top bereiken was al minstens 3uur afzien terwijl je een geweldig uitzicht had). Ook ben ik nog even naar de grootste en hoogste glazen brug ter wereld geweest. Natuurlijk ben ik in Dutch village weer wat Nederlanders tegengekomen die daar ook naartoe op weg waren. Ideaal, en vooral mijn entree tot het busje waarin ik hen ontmoette was memorabel; ik viel weer eens op mijn plaat en ik heb er weer een litteken bij op mijn rechterbeen. Terug in het hostel at ik nog wat dumplings van één van de liefste gastvrouwtjes die echt alleen maar kon lachen, en toen zat mijn rondreis er al weer op. Zhangjiajie, de laatste stop van mijn rondreis door China. En wat een geweldig laatste stop was het!

Ondertussen zit ik alweer in de trein richting Shanghai, om intens veel te gaan genieten van mijn laatste twee dagen in China in de stad die ik toch echt wel mijn thuis ben gaan noemen. Daarna vlieg ik maandagochtend vroeg naar Kuala Lumpur onder het motto als ik toch in de buurt ben. Ik heb er zeker weten zin in, alleen wil ik Shanghai eigenlijk nog niet verlaten

Update: deze blog is iets later dan bedoelt gepost. Mijn laatste dagen in Shanghai zitten er inmiddels op en in ben inmiddels niet meer in China. Iets wat voor mij echt even een grote cultuurshock is; ik ben geen beroemdheid meer en mensen behandelen mij gewoon als een normaal persoon (alleen niet als ik zeg dat ik uit NL kom omdat ik er niet Nederlands genoeg uitzie). Zaterdagavond heb ik overigens ook voor het eerst in maanden weer een bekende gezien (afgezien van mijn moeder); Suzanne was opeens in China en ook nog eens in Shanghai. Nou haar had ik dus echt al iets van 1,5 jaar niet gezien dus dat was weer even heerlijk bijkletsen en oude herinneringen omhoog halen. Verder heb ik zondagavond op de ultieme manier afscheid genomen van Shanghai; lekker op de bund genietend van de prachtige architectuur en verlichting.

Het was een mooie tijd maar voor nu is er een einde aan gekomen. Ik heb intens genoten in China, alleen ga ik bepaalde dingen ook gewoon echt niet missen. Ondertussen in Kuala Lumpur merk ik dat ik een beetje verzuurd ben geworden als ik over Chinezen praat. Het was dus eerlijk gezegd wel tijd dat ik eventjes daar weg ging, om zo weer wat positiever over de mensen te kunnen praten. Daarentegen mis ik de natuur en de geweldige sfeer op straat nu al. Het was dus zeker niet de laatste keer dat ik voet aan land zet in China

Next trip: Kuala Lumpur – Langkawi – Penang – Cameron Highlands – Perhentian – Taman Negara – Kuala Lumpur – Amsterdam!

Highlights van de week

• Voor jullie een highlight en voor mij een dunk in mijn zelfbeeld: ik ben in Yangshuo verbrand nadat ik de hele dag in de felle zon had rondgehangen. Ik voel mij nu op en top Nederlandse (ook al geloofd bijna niemand in het buitenland dit)
• Heb intens genoten van de hotpot in Chengdu met wat kamergenootjes. Ze konden helaas geen Engels, dus communiceren was nogal interessant. Maar gelukkig kon ik mijn mond vaak genoeg volproppen met al het voer en had ik een excuus om niet te hoeven praten in het Chinees
• Er achter komen dat ik de film avatar nog nooit gezien had en ik altijd aan de serie dacht wanneer er over deze bergketen werd gesproken.. Dit resulteerde in nogal wat verbaasde blikken en vele schrikreacties van mijn kant uit tijdens de film. Ook had ik niet helemaal door dat de film 3uur ging duren..

Foto’s volgen wanneer ik er zin in heb. Dank voor uw geduld =). Ik ga even wat eten en zuipen