Lao wai

De zes wekenlange ontdekkingstocht door China en Maleisië is begonnen! Dinsdag 10 juli vertrok ik met de 15uur durende nachttrein naar Luoyang. Ik had nogal geleerd van de vorige keer dat ik de nachttrein pakte, en dus was ik zo slim om dit keer een hard bed te reserveren in plaats van een harde stoel. De kramp en mensen die op je hoofd leunen tijdens mijn reis naar Beijing hadden mij nogal overtuigd om hiervoor te kiezen, ook al is het minstens 2x zo duur. Onderweg ontmoette ik een van de aardigste Chinezen die ik tot nu toe heb gesproken. Ze boden mij van alles aan, en toen ze zagen dat ik mijn noedels ging eten en een beetje over eten kon praten in het Chinees, moest en zou de dochter plaats voor mij maken zodat deze lao wai optimaal kon genieten van haar eten. De dochter sprak trouwens vrij goed Engels, en zonder een stevig Chinees accent, waardoor ze lekker veel haar praatgrage moeder mocht vertalen. Zo ook ’s ochtends om 5.30u toen ik nogal wanhopig was om mijn treinkaartje dat ik terug moest krijgen van de conducteur (die ver weg in een hokje lag te slapen en geen Engels sprak). Je hebt dat kaartje nodig om het perron te mogen verlaten en zonder kom je gewoon echt nergens, want het is ook de bevestiging dat je de stad in mag (en dus dat de overheid weet waar je bent). Gelukkig hielp de moeder mij heel erg en maakte ze lekker veel lawaai op z’n Chinees om mij te kunnen helpen. Niet veel later kwam ik aan in Luoyang en begon de zoektocht naar mijn hostel. Ik wist dat ik niet het beste hostel had geboekt, maar het was wel het handigste gezien de ligging en de hoeveelheid bagage die ik bij mij heb. Niet echt het optimale backpack gewicht want het is China en ik heb mijzelf helaas niet genoeg onder controle kunnen houden de laatste paar maanden. Taobao all the way zal ik maar zeggen. Liefde voor mijn Chinese bankrekening waardoor ik van alles online kon kopen. Maarja minder veel liefde voor mijn benen nu, die na veel lopen toch echt wel kapot zijn elke avond. Ik zal het maar een goede workout noemen. Oke maar eventjes terug naar mijn ervaring in Luoyang. Na aankomst op het treinstation liep ik vol zelfvertrouwen richting waar ik dacht dat het hostel was. Helaas was dit compleet de verkeerde kant op, wat resulteerde in nogal veel verbaasde Chinezen, ting bu dong’s, en een hopeloze Anna want het was nog veel te vroeg en ik wilde eigenlijk gewoon slapen. Nu bleek dat het hostel ten westen van het station lag in plaats van het oosten. Ik was overigens naar het Oosten gelopen omdat baidu (chinese google maps) aangaf dat het daar zou zijn, alleen Google het tegenovergestelde. Maarja we zijn in China en Google is niet zo actueel dus dan vertrouw je al snel Baidu. Helaas heb ik hier metee van geleerd en tot nu toe is Google vaker correct geweest dan Baidu als het om hotels gaat. Liefde voor mijn VPN en mobiele internet dus.

Na uiteindelijk het hostel gevonden te hebben kwam ik op de 8ste verdieping in een donker hol terecht waar het naar kattenpis stonk. Dit mede doordat er katten in de woonkamer waren die vastgebonden waren aan een stoel; vrij zielig maar blijkbaar heel normaal daar. Conclusie; het was te doen voor 1 avond, maar het hadden er niet meerdere hoeven zijn. Ook vraag ik mij af of ze wel het bed verschoont hadden in plaats van alleen maar even de dekentjes beter neergelegd.. Ik kon dan ook niet wachten totdat ik daar weg was en was blij dat ik er maar 1 nachtje verbleef om de Longmen grotten te kunnen bezichtigen. Een toeristische attractie dat zeker de moeite waard is om heen te gaan gezien de grootte van de vele uitgehakte kunstwerken in de bergwand. Het leek eigenlijk vrij veel op Fei Lai Feng in Hangzhou, alleen dan op grotere schaal, met grotere beelden en langs een prachtige rivier. Hierna ben ik nog even de binnenstad in gegaan, wat je eigenlijk wel binnen 2uur gezien hebt als je al 4 maanden in China verblijft. Ik besloot dan ook vroeg te gaan slapen en vroeg op het treinstation te zijn voor de trein naar Xi’an. Die avond had ik namelijk een verontrustend bericht in het Chinees ontvangen wat niet heel duidelijk was, maar het leek wel alsof mijn trein geannuleerd was en ik dus niet meer kon vertrekken uit Luoyang die dag. Iets wat ik eigenlijk wel graag wilde aangezien ik in dat hostel echt geen douche wilde nemen en ik ook liever op een andere wc zat. En dat zegt veel want ik heb nu wel al vrij veel gezien hier. Eenmaal aangekomen op het treinstation bleek dat mijn trein inderdaad geannuleerd was. Helaas konden ze weer eens geen Engels en mijn Chinees is nog steeds niet zo goed dat ik het begrijp als ze over dit soort onderwerpen praten. Nu bleek achteraf, nadat ze iedereen via hun intercom opriep of er iemand maar dan ook iemand Engels kon, dat er een grote overstroming was geweest in de omgeving van Chengdu en dat ze daar zelfs treinen hebben ingezet om de dammen en bruggen te verzwaren zodat er geen doorbraak zou plaatsvinden. Blijkbaar regende het dus die paar km verderop terwijl het in Luoyang alleen maar zweten was geblazen. Gelukkig kwam er na 15min een lief vrouwtje aangelopen dat genoeg Engels kon praten om mij duidelijk te maken wat er aan de hand was en dat ik een nieuw ticket moest kopen. Echter had ik de rijen bij de ticket office gezien en gelukkig besloot zij mij te helpen en lekker op z’n Chinees voor te dringen omdat de lao wai er niks van begreep en geholpen moest worden. Scheelde mij zeker 1,5uur wachten in de hitte, iets waarvoor ik haar enorm dankbaar was.

Zes uur later kwam ik aan in Xi’an. Na de attractie te zijn geweest in de trein tussen Luoyang en Xi’an - Chinezen kunnen staren, je wilt niet weten. Ideaal om starring competitions mee te doen – vond ik al vrij snel mijn nieuwe hostel. En man man man, wat een vooruitgang was dat. Ik was zo gelukkig. Het had én een goede ruime regendouche, én airconditioning, én heerlijk zachte bedden (iets waar ik al vier maanden naar verlangde). Na twee dagen niet douchen stapte ik dan ook onmiddellijk onder de douche om mij weer voor even normaal te kunnen voelen. En dan bedoel ik voor even aangezien het hier gemiddeld 34 graden is met een brandende zon en luchtvochtigheid waar je u tegen zegt.

Na die opfrissing begaf ik mij direct richting de moslim markt. Hier staat Xi’an bekend om, en aangezien ik nogal verslaafd ben aan brood (mijn lievelings uit de kantine was Halal) wist ik dat ik hier mijn gelukkig kon gaan beproeven. Daar eenmaal aangekomen wisten mijn ogen niet wat ze zagen: zooo veel lekkers! Lekker veel vlees, oneindig veel brood, lekkere drankjes, gewoon de schranshemel. Ik ben dan ook zoals je wel kan begrijpen nogal losgegaan en daar dagelijks geweest. Ook heb ik nog even een voorraadje meegenomen richting Chengdu, want je weet maar nooit of ze daar wel brood hebben.

Verder ben ik natuurlijk ook naar het Terracotta leger geweest. Heel mooi om te zien – zo veel details en elke soldaat is uniek -, en een leuke bijkomstigheid was dat ik even 300 kuai had bespaard door niet met de tour van het hostel te gaan maar lekker op eigen kracht. En aangezien ik een echte krent ben, sloot ik mij ’s avonds aan bij de gratis hotpot van het hostel. Wat is dat toch heerlijk! Ik kan niet wachten totdat ik in Chengdu (Sichuan) ben want daar komt de hotpot oorspronkelijk vandaan, en als ik foto’s zie van hoe pittig ze het daar maken dan mag het met recht een HOTpot genoemd worden. Een kleine beschrijving van de foto’s: meer hete pepers dan groente/vlees zien drijven. Na de hotpot besloten we dat we eigenlijk nog wel meer konden eten. We begaven ons dan ook richting de moslim markt voor een speciaal soort noedel dat typisch is voor Xi’an. Vraag mij niet naar de naam want ik heb geen idee meer, alleen dat het bestaat uit een herhaling van het meest ingewikkelde Chinese karakter ooit (de meeste Chinezen weten geen eens hoe je het moet schrijven). Een goede bodem was gelegd, en dus kon er gedronken worden. En dat heb ik de volgende dag geweten. Man man man, heb mij in tijden niet meer zo brak gevoeld zoals de volgende ochtend. Misschien had het iets te maken met de biertorens en de Chinese drankspelletjes. Maar dat is speculeren en tja we weten gewoon niet waardoor het kwam =P. Met die kater vond ik het maar lastig om op te staan en echt iets te maken van mijn dag. Dit vooral omdat het ook nog eens 38 graden was, en de zon dus nogal brandde op mijn kop. Gelukkig had ik nog genoeg hersencellen over om te bedenken dat ik wel even op de stadsmuur kon fietsen voor een rondje. Nou dat rondje bleek dus ongeveer 2,5uur in die hitte te zijn, maar je kreeg er wel een heel erg mooi uitzicht voor terug. Paar liters zweet later was ik nogal blij toen ik het eindpunt zag en de mountainbike in kon leveren. Na wat energie in de vorm van de goddelijke bubble tea’s tot mij genomen te hebben, werd het tijd om naar de Tang Dynasty show te gaan. Prachtige show met traditionele muziek uit het Tang tijdperk. Hierna was het tijd om de troostfinale België – Engeland te kijken in het hostel. Heel mooi om te zien dat iedereen voor België was en dan ook nogal in extase was toen België won.

Inmiddels bevindt deze lao wai zich in Chengdu; de stad van de hotpot, Sichuaanse keuken, PANDAS, en het verste westen van China wat ik ga zien. Ik zal jullie op de hoogte houden =)

Next up: Chengdu - Guilin – Zhangjiajie – Shanghai – Maleisië

Highlights van de week

• Het hostel in Luoyang stonk vreselijk erg naar kattenpis/poep. Dit was ook wel logisch als je zag hoe ze als huisdieren werden gehouden; gebonden om hun nek of poot aan een stoel. Ik denk niet dat ze ooit meer ruimte hebben dan 2m om te lopen, en dus ook niet om hun behoefte te doen. Nogal zielig maar ik kijk er eigenlijk ook gewoon niet meer van op.. Heb gewoon al zo veel rare shit gezien. Al hoewel ik nog steeds wacht totdat ik eindelijk een poepend kindje op straat zie. Iedereen behalve ik heeft dat al gespot.. Oneerlijk. Kindjes hebben trouwens zelfs speciale poepbroekjes aan; wat inhoud dat ze een gat hebben bij hun achterste..
• Selfies met de paparazzi van China. Ook wel elke Chinees die zogenaamd nog nooit een lao wai heeft gezien. Inmiddels begin ik trouwens meer een hei rén te worden aangezien ik een lekker kleurtje begin te krijgen. Overigens walg ik echt van dat woord aangezien het niet meer dan racistisch is.
• Blijkbaar betekent in bijna elke taal mongool niet een inwoner van Mongolië maar gewoon gehandicapt persoon. Leuk feitje he.. 😉
• Ik ben verslaafd aan bubble tea’s en hoop echt hevig dat ze het ook in Maleisië hebben. Anders moet ik maar eens snel beginnen met afkicken, want cold turkey zie ik nog niet echt zitten..

Foto’s volgen wanneer ik er zin in heb. Dank voor uw geduld =)